Een redactielid van Circusmagazine laat zijn of haar licht schijnen op de wondere wereld van het circus. Nam deze keer de pen ter hand: Rinus Samyn

Hallo, ik ben Rinus en ik ben verslaafd aan circus.

Net als iedereen in hun leven probeer je eens wat. Op heel jonge leeftijd begon het onschuldig met af en toe een staatartiest te zien jongleren. Maar nu 26 jaar later zit ik aan de zwaardere stoffatie.

Mijn eerste dealers waren straattheaterfestivals die gratis shotjes circus gaven. Dat bleek een welbekende strategie om je er te laten van proeven. En je uiteindelijk te lokken naar betalende voorstellingen in hun programmatie. Daar ben ik blindelings ingetrapt. Ik begon op te treden als jongleur en workshops te geven aan iedere voorbijganger om zo geld te verdienen. Geld om weer te spenderen aan circus. Aan voorstellingen, festivals, conventies, boeken, historische affiches,… noem maar op. Ik heb alles gepakt wat bestaat.

Het ging van experimenteren naar verslaving. Die experimentele fase was soms met een uitgediepte focus. Vraag me alles van de ‘3 kegel lego’-variaties, uitgevonden door de Finse jongleurs Nakkinen en Maksim Komaro in het begin van de 21ste eeuw. Ik werd extreem gulzig naar alles van circus. Ik snoof me door alle boeken en slikte iedere show van Cirque du Soleil. En dan ontstaat het gevaar van tolerantie, waardoor ik steeds meer circus nodig had om dezelfde effecten te voelen als in het begin. Altijd op zoek naar dat euforisch gevoel zoals die eerste keer.

Ik werd immuun voor het standaard repertoire zoals een ‘colonne à deux’ of een backflip. Met een verslaving heb je het idee dat je kan stoppen wanneer je wil, op het moment dat je wil en zo lang je wil. Maar dat was niet zo. Ik zat al in de ‘ontkenning’. Heel mijn leven was op dat moment al gericht op circus. Ik had alles zodanig georganiseerd dat ik enkel nog kon leven met en voor het circus. Ik kocht geen huis maar een busje om mee te touren en om er voorstellingen mee te bezoeken. Nieuwjaar vierde ik door alle komende festivaldata van dat jaar in mijn agenda te noteren. Ik nam vakantie van het circus om in het buitenland naar circus te gaan. Ik zag iedere voorstelling minstens één keer. Om dan op zoek te gaan naar meer en groter en verder. Noord-Frankrijk werd mijn nieuwe habitat om circussen te zien die nooit België aandeden. Mijn gebruikelijke dosering groeide naar grotere gezelschappen zoals Acrobat, Baro d’evel, Phia Ménard, Cirque Trottola, James Thierrée, Yann Frisch en Vimala Pons. Die grootse producties konden mijn honger stillen. Ze gaven me de nodige dosis dopamine en endorfine.

Circus als drijfmotor van het leven. Misschien één van de beste verslavingen die je kunt hebben. Als mensen iets meer circus zouden zien in hun leven zijn ze gegarandeerd gelukkiger. Iedereen continu lichtjes onder invloed.

Ondertussen is mijn leven meer gebalanceerd maar nog volledig georiënteerd rond de circuskunsten. Maar ik ben vooral niet meer op zoek naar de hoogste draadloop-act om in een roes te komen. Mijn nichtje die vol verwondering naar een ‘colonne à deux’ kijkt, doet me realiseren dat ook dat nog indrukwekkend kan zijn voor iedereen die het voor de eerste keer ziet. Ze is 10 jaar oud en lijkt niet op weg te zijn om even verslaafd te worden aan circus zoals ik. Ze doet aan korfbal.

Auteur: Rinus Samyn
Dit artikel verscheen in Circusmagazine #83 (juni 2025)