Circuscentrum

Het collectief Balance Ton Cirque dropte dit jaar een bom in de Franse, en bij uitbreiding de Europese, circuswereld. Op 2 juli 2021 werd het collectief opgericht met als doel op te treden tegen alle vormen van fysiek en psychisch geweld – vernedering, belediging, morele intimidatie, machtsmisbruik, discriminatie, seksistische verontwaardiging, enzovoort. De daaropvolgende weken ontving de organisatie meer dan honderd getuigenissen gerelateerd aan zeven verschillende scholen, waaronder de beroemde Franse circusschool Centre national des arts du cirque (Cnac). Uit die getuigenissen blijkt dat geweld ‘een structureel probleem is dat geworteld is in de manier waarop circusscholen functioneren.’ Els Van Steenberghe ging voor Circusmagazine op zoek naar vragen en antwoorden.

Jesse Huygh lijdt al jaren aan mucoviscidose. Leek het erop dat hij door zijn ziekte definitief zou moeten stoppen, dan kreeg ook corona hem niet klein. Met hulp van een zuurstofapparaat en zijn partner Rocio Garotte creëerde Jesse A 2 mètres, een voorstelling waarmee hij ook naar de zorgsector wil trekken.

Net voor Francesca K. Hyde met hun zelfgemaakte teletijdmachine naar Saturnus verhuizen (uiteraard verzinnen we dit niet) stonden zij Circusmagazine te woord over hun lievelingskleuren, hun liefde voor boten, Mr. Tank, hun focus op hair hanging en het zijn mét pijn.

Zelden dekte een vlag de lading beter dan bij ‘Carrying my father’: zonen die hun vaders dragen. Circusartiest Toon Van Gramberen voerde er samen met zijn vader onderzoek naar, betrok er andere duo’s bij en legde het resultaat vast op de gevoelige plaat. De volgende stap: een volwaardige voorstelling met première in 2020.

Blessures zijn in de circuswereld schering en inslag – behalve bij jongleurs misschien. De extreme technieken waaraan circusartiesten zich blootstellen, vragen gewoon om ongelukken. Maar veel blessures vloeien simpelweg voort uit een verkeerd gebruik van het lichaam. Kinesitherapeut en onderzoeker aan Universiteit Antwerpen Bjorn Fierens licht toe.

Deze zomer hebben we ze op de circusfestivals met plezier bekeken, van ver of van dichtbij: artiesten en hun tattoo’s. Sommigen in vol ornaat, anderen bedeesd loerend van onder T-shirtmouwen. Welk verhaal kruipt er onder hun huid en blijft plakken op hun vel? Bestaat er zoiets als een bijzondere band tussen circus en tatoeages, een restant uit het circusverleden? We vroegen het een aantal geïnkte artiesten.

In deze reeks gaat fotograaf Michiel Devijver op zoek naar opmerkelijke lijven in circusland. Geeft zich na Anna Nilsson en Hans Vanwynsberghe bloot voor zijn nietsontziende lens: Eva Kahan, clown en medewerkster van Circusplaneet.

In deze reeks gaat fotograaf Michiel Devijver op zoek naar opmerkelijke lijven in circusland. Geeft zich als tweede bloot voor zijn nietsontziende lens: Hans Vanwynsberghe van Cie Balltazar en ShakeThat. Voor hem doet het lichaam vooral denken aan pijn.

In deze nieuwe reeks gaat fotograaf Michiel Devijver op zoek naar opmerkelijke lijven in circusland. Geeft zich als eerste bloot voor zijn nietsontziende lens: Anna Nilsson, Zweeds contorsioniste slash luchtacrobate die al jaren in België werkt met haar gezelschap BabaFish.